Durven wij onszelf nog in vraag te stellen?

Lieve lezers,

Dit is een onderwerp dat mij persoonlijk diep pakt, ze zien mij vaak als iemand die heel optimistisch is en dat ben ik vast en zeker ook. Maar, tegenover dit onderwerp ben ik toch zeer pessimistisch. Vandaag de dag is het moeilijk om niet een slaaf te worden van wat wij zien op de sociale media, wat wij meekrijgen van de maatschappij. Wij worden allemaal onderdrukt met datgene wat wij moeten bereiken, wat ons wordt opgelegd. Mensen zijn niet meer veel bezig met de waarden en normen die er moeten zijn maar met hun sociale status en die van anderen. Wij plaatsen elkaar en onszelf in een bepaalde categorie omwille van onze auto, onze ouders, onze woonbuurt, ons uiterlijk, zo kan ik blijven doorgaan.

Maar de vraag is, durven wij onszelf nog in vraag stellen? Ik vind het opmerkelijk dat veel personen heel onzeker en eenzaam zijn in deze maatschappij. Het is ook niet moeilijk om dit te begrijpen aangezien iedereen probeert te voldoen aan het ideaalbeeld en dat mensen altijd alles weglachen en zich sterk houden omdat dit ons vanaf het begin wordt aangeleerd. Hoe kunnen wij onszelf in vraag stellen en stil staan bij onze gevoelens op een adequate manier wanneer het van begin af aan al wordt aangeleerd dat wij niet moeten huilen om de dingen die ons pijn doen. Mensen verdoezelen onze pijn steeds door te zeggen dat het goed komt en dat we blij mogen zijn om andere dingen. Veel mensen krijgen een gevoel van leegte en vullen deze op door factoren te zoeken die dit zogezegd kunnen verminderen. Ze gaan drinken om dingen te vergeten en lopen weg van hun gevoelens in plaats van het te verwerken. Mensen gaan activiteiten opzoeken waar ze niet moeten nadenken en zo weer hun pijn niet kunnen verwerken. We blijven als het ware gevoelens onderdrukken waardoor we niet tot verwerking en zingeving komen. Er wordt altijd weergegeven dat wij sterk moeten staan in onze schoenen maar ik zie zoveel mensen om mij heen die zich mentaal niet goed voelen en hun 'geluk' laten afhangen van anderen. Als wij niet durven te kijken naar onszelf, de maatschappij ons het beeld geeft dat wij oneindig moeten presteren en oneindig gelukkig moeten lijken op de sociale media. Hoe kunnen wij dan onszelf in vraag stellen wanneer we ons alleen maar identificeren met hoe groot onze borsten zijn, welke auto wij hebben en meer kijken naar de hoeveelheid volgers op onze Instagram dan de kwaliteit van onze relaties met anderen en onszelf in het echte leven?

Toen ik zelf de leeftijd van 12-16 jaar had merkte ik dat ik omtrent dit onderwerp toch heel wat struggles had. Ik was in die periode heel onzeker over mezelf en ik vergeleek mij continu met anderen. Ik vond sociale status en iedereen zijn mening over mij heel belangrijk. Ik piekerde continu of ik alles wel goed deed. Op dat moment hield ik mij bezig met het vergelijken, maar ik keek niet echt naar mezelf. Ik gaf mezelf de ruimte niet om te kijken naar wie ik ben, wie ik wou zijn als persoon en wat ik wou doen. Vanaf het moment dat ik dat ben gaan doen en mij meer op mezelf ben gaan richten merk ik dat ik sterk in mijn schoenen ben gaan staan. Ik voel nog altijd wel de druk van het presteren maar ik heb leren inzien dat de focus leggen op andere dingen en minder meegaan met de maatschappij mij tot inzichten gebracht heeft om anders te kijken naar alles en dat voelt heel goed. Ik weet nu wie ik ben, ik reflecteer dagelijks over mijn eigen en ik weet wat ik wil. En bovendien weet ik dat iedereen dit kan, mits mensen ervoor openstaan om stil te staan bij zichzelf en hun negatieve ervaringen die nu enkel onderdrukt worden.

Veel liefs,

Jade