De visie op ouderen in een WZC

Lieve lezers,

Vandaag ben ik er met een heel ander onderwerp. Ik ga het namelijk hebben over mijn doelgroep vanuit stage, deze heeft mij vele inzichten gegeven. Wanneer ik mijn stageplaats te horen kreeg was ik niet helemaal content. Ik zag mezelf niet bij deze doelgroep staan en het was niet meteen wat ik voor ogen had. Ik dacht dat ik nooit fatsoenlijke gesprekken zou kunnen hebben met de ouderen of dat ik hun te veel zou willen helpen. Na mijn stageperiode van 12 weken heb ik nu een heel andere kijk.

Ik heb de indruk dat de ouderen er zich erg aan storen wanneer ze als afhankelijk gezien worden. Velen ervaren zichzelf ook als een last en maken dan de keuze om niet deel te nemen aan een activiteit. Vele ouderen zijn dan deels of volledig afhankelijk, we gaan automatisch kijken naar de persoon die daar zit in die toestand. Terwijl deze mensen ongetwijfeld meer levenservaring hebben dan ons. En al een heel leven achter de rug hebben. In een woonzorgcentrum wordt vooral gefocust op zorg, en dit is ook nodig want dit is de voornaamste behoefte die ze hebben. Ik respecteer de mensen die hier voor instaan uiteraard. Alleen ben ik ervan overtuigd dat vanaf het moment dat men alleen gaat focussen op zorg, alleen de onderste trede van de behoeftenpiramide bevredigd zal worden. Maar toch zijn er verdere treden of stappen nodig waarin de persoon zichzelf kan realiseren, betekenis kunnen geven aan het leven. Het is niet zo dat deze personen in de tijd van rust zitten in hun leven dat zij geen doelen meer hebben, geen wensen meer hebben die buiten de zorg liggen.

Mijn stageplaats organiseert dan ook een breed aanbod aan activiteiten waarin de bewoners terecht kunnen om hun dag zinvol te besteden. De animatrices hebben dan ook een belangrijke functie. Zij zijn de mensen die contact maken met iedere bewoner en iedereen willen betrekken. Ook zullen er zich situaties voordoen, waarin ze er zullen zijn voor de bewoners.

Ook kan men tijdens de activiteiten in contact komen met andere bewoners. Binnen mijn testen rond eenzaamheid kwam ik er vaak op uit dat de bewoners wel eens praten met elkaar maar dat velen aangeven dat deze contacten niet diepgaand zijn en niet verder gaan dan de eettafel. Ook was het duidelijk dat velen naar hun gevoel een beperkt netwerk hebben en daar heb ik dan op ingespeeld door deze te gaan bespreken.

Binnen mijn stage heb ik mij vooral gericht op individuele activiteiten omdat er al een breed aanbod aan groepsactiviteiten was waar de bewoners tevreden over zijn. Dit hebben wij en alsook onze mentor bevraagd op vraag van haar. Dit vond ik iets heel positief, ze wil de bewoners inspraak geven en dat is iets wat ik ook heel belangrijk vind. Ik heb mij vooral op individuele activiteiten gericht omdat ik binnen mijn eerste week deze nood al inzade bewoners.

Zo zijn er meestal de vaste bewoners die naar activiteiten gaan en zijn er velen die niet van drukte houden, niet op hun gemak zijn tijdens zo een activiteit. Wat niet maakt dat zij geen nood hebben aan sociaal contact. Maar ook zijn er bewoners die zich serieus eenzaam voelen of het totaal niet meer zien zitten. Velen gaven ook aan dat ze het eens fijn vonden dat er iemand binnen sprong of dat ze genoten van het gesprek. Vooral dat diepgaande wordt dan ook benoemd. En ik zag ook tijdens de gesprekken dat de mensen meer opleefden wanneer ze ook eens over hun leven konden vertellen, en ik kan ook zeggen dat deze gesprekken langer duurden dan de bedoeling was. Maar dat maakte mij persoonlijk niks uit, de bewoners krijgen die tijd bijna nooit omdat het personeel het zo druk heeft en er is dan ook nog eens een personeelstekort binnen het WZC.

Ik ben blij dat ik iets kleins heb kunnen betekenen voor de bewoners en ik hoop dat er in de toekomst ook meer gefocust an worden op mentaal welzijn. Want ik vind dat iedereen daar recht op heeft. En onthoudt, niets is wat het lijkt.

Ik zal mijn oudjes alleszins heel hard missen!

𝕍𝕖𝕖𝕝 𝕝𝕚𝕖𝕗𝕤,

𝕁𝕒𝕕𝕖